De reis is begonnen.

Gjilke en ik zitten in een relax stoel naar buiten te kijken hoe ze ons volgende vliegtuig aan het beladen zijn. Heb onze koffers nog niet langs zien komen.

We zijn net geland in Addis Ababa (Ethiopië) en gaan zo door naar Dar es Salaam de havenstad van Tanzania. We zijn benieuwd hoe we daar door het Corona comité worden ontvangen. Weer zo’n staafje in je neusgat, 3 seconde draaien en hoppa….na 15 minuten een uitslag en 25 dollar lichter.

De reis is natuurlijk gisteren al begonnen. Half twaalf in de auto op naar Brussel. Auto ergens in een achterbuurt van Brussel bewaakt geparkeerd en met een pendelbusje keurig afgezet op de luchthaven. We zijn lekker vroeg en gaan nadat we zijn ingecheckt heerlijk ontspannen bij één van de vele eettentjes op het vertrek gedeelte van het vliegveld.

Even na half acht hangen we in de lucht. Op naar Wenen om de rest van de passagiers op te halen. Even hadden we hoop op veel lege plekken in het vliegtuig. Dan kun je gestrekt slapen op drie stoellengtes. Maar die hoop ging aan diggelen toen in Wenen hordes passagiers binnen kwamen. Tjokvol vertrokken we om tien uur naar Addis.

Om 23 uur werden we nog getrakteerd op een warme maaltijd. Vis met gele rijst en doperwten.

We hangen weer in de lucht. Een korte vlucht nog naar DAR zoals de Tanzanianen zeggen tegen Dar es Salaam. In DAR hebben we een hotel geboekt vlak bij het vliegveld. Morgenvroeg vliegen we door naar Mbeya, een bergstad in het zuiden van Tanzania. Vandaar met de bus naar Sumbawanga en voorlopig eindstation Kilangala.

Nou…. we zijn op tijd aangekomen in DAR. En ja, de corona baletagecommissie stond ons vriendelijk doch kordaat op te wachten. We hadden vooraf online al een gezondheidsverklaring ingevuld en samen met onze negatieve PCR test mochten we tot onze verbazing door zonder een Tanzaniaanse “sneltest”. Op onze Hollandse negatieve PCR test kwam een roodkleurige stempel die ons door nog eens 4 controle posten leidde tot de douane. Daar moest onze visum worden overhandigd. Nog even lachen in de camera en onze smoeltjes zijn weer beschikbaar voor de Tanzaniaanse veiligheidsdienst.

Nog een laatste hobbel en dat is de inhoud van 2 Samsonite koffers die we meegezeuld hebben.

Kilangala had gevraagd om 6 beeldschermen, toetsenborden en muizen. Tja en dan doe je dat. Alleen bleef het aantal bij 4 stuks steken om de 24 kilo max aan bagage te respecteren.

De 2 koffers gaan door de scanner en de dame achter de monitor slaat alarm. De koffers moeten worden bekeken. Een medewerker van de importheffing vraagt wat de inhoud is en met een Hollandse eerlijkheid wordt opgelepeld wat er in zit en dat we morgen de 2 koffers helemaal naar Kilangala gaan zeulen om het daar als gift te installeren. De man is zo onder de indruk dat hij groen licht geeft. Geen importheffing, gaan met die banaan. En weg waren we.

Daar staan we dan buiten. 32 graden en loei heet voor onze Hollandse koppies. Eerst even Tanzaniaanse shilling tappen. 60 flappen van 10.000. Waarde zo om en nabij €225.

Een taxi brengt ons naar het hotel 4 Km verderop. Lekker dichtbij voor als je weer vroeg moet vliegen.

Eindelijk een bed om te slapen na 24 uur onderweg zijn. We hebben natuurlijk even een uiltje geknapt. Tegen de avond zijn we nog even naar het centrum geweest om vegetarisch te eten bij Chapan Bhog. Een door Lonely Planet met een ster aangegeven restaurant voor low budget uitgevers. En dat past helemaal in ons straatje.

Als je dan met de taxi naar je eettentje heen en weer gaat beleef je onderweg ook het één en ander. Op de heenweg komen we langs een spoortraject en daar staan 2 locomotieven stil. Er blijkt een jonge vrouw te zijn overreden. Veel mensen die op de spoorbaan staan te kijken. Wij rijden maar door. Op de terugweg komen we een gehandicapte man tegen die op de grond tussen het verkeer kruipt. Zijn hoofd komt net boven ons raampje uit. Gjilke besluit de man 1000 shilling te geven.

Het is dubbel om zwervers en gehandicapten in Afrika geld te geven. Aan de ene kant hebben ze het denk ik nodig en aan de andere kant maakt het ze afhankelijk. En de overheden hier zouden veel meer voor deze mensen moeten doen.

Het is nu 9 uur ’s avonds en tijd om te stoppen. Morgen meer avonturen. En…..jullie zijn er weer bij.

Gjilke en Jan