Van Dodoma naar Moshi

Het is maandag 14 februari 2022

Voordat ik jullie weer meeneem in onze laatste cross country even dit.

Een aantal dagen geleden heb ik en oproep gedaan aan jullie om één of meerdere studenten in de omgeving van Kilangala te sponseren.

Tjongejongejonge wat ben ik een blij man zeg. Er hebben zich al 4 sponsors gemeld en 6 kansarme studenten kunnen binnenkort beginnen met een 2-jarige vakopleiding. Deze muzungo (witte man) is sprakeloos. Wat geweldig. Ontzettend bedankt.

Als ik terug ben in Nederland dan gaan we dingen regelen.

Het begin is er. Nog 9 te gaan en ik denk dat we dat gaan redden. Oh ja, wat ik nog vergeten ben te zeggen is dat de belastingdienst ook meebetaald. Ja ja, je hoort het goed. Omdat de Multimodus Foundation een erkende NGO is met een ANBI status kun je de giften volgend jaar afschrijven. Mooi toch.

Goed. We gaan weer verder met onze reis.

Vanmorgen werd ik opgeschikt door het gejammer van een imam. Blijkt er vlak naast het hotel een moskee te staan. Aan de toren van die grote luidsprekers om maar zo ver mogelijk met het gejammer te kunnen komen. Nou vind ik dat gejammer niet zo erg. Ook de imam moet zijn verhaal kwijt. Maar om 5 uur ’s ochtends is wel een beetje te veel van het goede. Je ontwaakt uit een prachtige droom en komt regelrecht terecht in onverstaanbaar gebrabbel. En niet even maar wel een half uur lang. En elke keer als er tijdens het gejammer een stilte valt dan denk je dat het klaar is. En dan begint ie weer. Wel steeds zachter en op het eind bijna onhoorbaar. Ook voor de imam is het vroeg en valt hij wellicht in slaap door zijn eigen gejammer. Best wel komisch.

Het ontbijt bestaat uit samosa’s (even opzoeken), mandazi’s (soort oliebol) en kruidnagel thee.

We moet haasten want 9 uur gaat de bus naar Moshi. Maar in Afrika is tijd een ruim begrip. Het is half tien als we afscheid nemen van Aron en Johnson. We komen zeker weer eens langs is de afspraak. We zitten nu in een mooie bus, ergens in het midden dit keer. Een prima plaats om geen last te hebben van de verkeersdrempels. Die verder achter ons zitten komen regelmatig los van de stoel.

Halverwege stopt de bus om wat bij een restaurant te kunnen eten en te toiletteren. Ze hebben hier van die hurk WC’s. Totaal ongeschikt voor een muzee als ik. Man wat een gedoe als je een grote boodschap moet. Achterwaarts richten. Tjongejongejonge, niet te doen man.

Ben je amper van de hurkpartij bekomen wil de bus alweer verder. Dus eten in de bus.

Rond half 5 rijden we Arusha binnen. Arusha is een grote stad (2,5 miljoen inwoners) in het noorden van Tanzania. Hier starten veel safari’s richting Serengeti en Ngorongoro vallei.

Zo’n 2 uur later komen we aan in Moshi. Hans Yambazi , mijn goede vriend, kan ons helaas niet zelf ophalen maar zoals we Hans kennen heeft hij transport naar zijn huis geregeld.

Ik heb Hans 7 jaar geleden leren kennen toen hij ICT manager was van het KCMC (Kilimanjaro Christian Medical University College). Hans en ik hebben toen een projectplan geschreven met als doel de ICT infrastructuur in het ziekenhuis te verbeteren. Zo’n 4 jaar later in 2019 en 2020 hebben we dat gerealiseerd en is KCMC papierloos geworden. Geen papieren patiëntendossiers meer maar volledige geautomatiseerde patiëntenregistratie via laptops en tablets. Meer hierover op https://multimodus.nl/projecten.html

De ICT omgeving van het KCMC is van 4 kleine centrale computersystemen uitgegroeid naar een volwaardige en veilige ICT omgeving. Compleet draadloos en redundant uitgevoerd. En volgende maand gaat er weer een Dutch Team met ICT specialisten naar dit ziekenhuis om het in aanbouw zijnde Hartcentrum aan te sluiten op de centrale ICT systemen. Een gezamenlijk project met ziekenhuis Twente. Wat een kleine aanzet in 2015 wel niet teweeg heeft gebracht.

Mooi we zijn de afgelopen dagen dwars door Tanzania gereisd. Heel wat gezien en beleefd. Vermoeiend? Ja, maar onvergetelijk. En dat samen met Gjilke. Wat wil je nog meer.

Morgen weer verder.

Gjilke en Jan