Van Mbeya naar Dodoma

Het is Zondag 13 februari 2022

Het is weer vroeg opstaan. We willen om 6 uur vetrekken. Snel in de kleren en dan nog 6 uur rijden, althans dat denken wij. Het is uiteindelijk 9 uur ’s avonds als we eindelijk ons Dodoma hotelletje binnen lopen. Overnachting inclusief ontbijt is 30.000 tsh (Tanzaniaanse shilling), omgerekend €11,40. Niet gek voor een nachie.

Maar goed. We hebben een reis van 14 uur achter de rug en natuurlijk weer veel beleefd. Neem alleen al de 4 keer dat we zijn aangehouden door de verkeerspolitie. De eerste keer wegens te hard rijden. 75 waar je maar 50 mag. Tja dan staat er een agent met zijn hand omhoog. Aron moet zich melden en krijgt een boete van 30.000 tsh. Althans als het bonnetjesapparaat dat aan het internet hangt connectie heeft. Niet dus en Aron heeft alle mazzel van de wereld. Geen bonnetje geen boete.

Rijden we weer verder, worden we even verderop weer aangehouden. Weer een agent met zijn hand omhoog. De veldwachter beweerd stellig dat Aron 58 km p/u reed waar 50 de standaard is. Geen spelt tussen te krijgen en Aron moet weer naar een bonnetjesapparaat. En nu kwam er wel een bonnetje van 30.000 pingels uit. Daarna was Aron genezen en ging het gas eraf als het bordje van 50 in beeld kwam. We zijn daarna nog 2 keer aangehouden. Zonder bonnetje want Babu Sobantu (copiloot Jan Dros) zorgde er wel voor dat het gas er op tijd af ging.

En dan dat verkeer in Tanzania. Niet te filmen. In de binnensteden allemaal tuk-tuks en motortaxie’s. Voor de dooie dood niet bang vliegen ze van links naar rechts door het verkeer. Snel naar de volgende klant. Je moet stalen ballen hebben om hier met de auto rond te rijden.

En wat een vrachtauto’s. We zitten op de route van Dar es Salaam naar Zambia. De helft van de vrachtauto’s zijn tankauto’s vol met benzine en diesel voor Zambia. Rijdende bommen als het fout gaat. Vrachtauto’s zijn heel vaak betrokken bij ongelukken. Dit komt omdat personenauto’s de lorry’s willen inhalen waar het eigenlijk niet kan. Ook wij hebben met samengeknepen billen een paar keer zo’n inhalende debiel weten te ontwijken.

Onderweg zie je ook jonge mannen met rode jerrycans. Ze hopen dan dat er vrachtauto’s stoppen die een deel van hun diesel willen verkopen. Er wordt dan door de baas betaalde diesel uit de tank overgeheveld. De ontvanger heeft goedkope diesel, de vrachtwagenchauffeur heeft weer wat bijverdiend. Het is natuurlijk diefstal.

14 uur in de auto is niet saai hoor als je samen met Aron en Johnson mee reist. Gjilke en Johnson op de achterbank. En als Johnson even de oogluiken dicht heeft dan gaat Aron iet wat harder over een verkeersbult. Johnson word dan even gelanceerd en wij roepen dan….wakie wakie. Wat hebben we een lol gehad. En Johnson was steeds het bokje. Dat heb je met een Muzee (oude man) die wat traag van begrip is. Johnson heeft vier en een half jaar in Nederland gewoond en kan nog redelijk Nederlands. Best wel bijzonder als je met hem van Engels naar Nederlands en terug schakelt.

We hebben ook veel gezongen. Vooral liedje uit de Lion King. We zijn immers in Afrika.

Aron heef ook wat woorjes Nederlands geleerd. Zoals…tjongejongejonge… als het bij een inhaalactie net weer goed ging. Komisch als het uit de mond komt van een Tanzaniaaan. Het woord ETEN kwam  ook aan bod. Heel belangrijk voor Aron want die lust altijd wel wat. Zo kan Aron nu ook tot tien tellen. Voor als die boos is.

Morgen is het op naar Moshi. Weer een lange busrit.

Maar nu eerst op een oor. Morgen mogen jullie weer mee.

Gjilke en Jan