Onze eerste werkdag in Kilangala

Dinsdag 8 februari

Het is 8 uur in de morgen. De medewerkers van de missiepost komen samen in een lokaaltje naast the office (stafkantoor) om de dag te beginnen met een stukje uit de bijbel en een gebed. Het is ook een moment om even door te nemen wat er die dag allemaal moet gebeuren.

Gjilke en ik zijn meteen in de gelegenheid om ons voor te stellen. Voor mij al de derde keer. Voor Gjilke een nieuwe ervaring. Het is fijn om de mensen van Kilangala weer te zien. Bekende gezichten en nieuwkomers.

We ontbijten bij Aron en Gina. Zij wonen wat hoger tegen de berg aan. Een prachtige locatie met een geweldig uitzicht over de missiepost.

En dan is het tijd om dat te doen waarvoor we gekomen zijn. Gjilke gaat samen met Krispin (secretaris) en Grace (penningmeester) om de tafel om het personeelsbeleid verder uit te werken. Zo veel mogelijk voor en door de stafmedewerkers zelf.

Jan heeft een laptop meegenomen waarop de software staat waarmee de website is gemaakt. Na een korte uitleg neemt Kendo (computer lerares van de VTC) het stokje over. Deze dame is slim en heeft al snel door hoe het allemaal werkt. De laptop blijft hier in Kilangala dus kan men ten alle tijd de website zelf aanpassen. Ook hier geld weer dat de website van en voor de missiepost is. Mijn missie is nu al geslaagd.

We krijgen al snel een beeld van waar de missiepost zich op dit moment bevindt. Ik zie hier en daar vooruitgang en dat is goed om te zien. We moeten ons wel realiseren dat veranderingsprocessen op het platte land traag gaan. We hebben te maken met een sterke cultuur die veranderingen niet tegenhoud maar wel steeds toetst. Veel polderen zoals we dat in Nederland noemen. En we weten dat dat in Nederland ook vertragend werkt.

Laat ik proberen voor welke uitdagingen men hier staat.

Er is een 5-jaren plan waarin globaal in staat beschreven dat de missiepost binnen vijf jaar zelfstandig en duurzaam moet zijn. Dit omdat de subsidies vanuit Nederland uiteindelijk zullen stoppen.

Er moet dus binnen 4 jaar (1 jaar is al voorbij) geld gegenereerd worden met organisatieonderdelen binnen de missie om de doelstellingen van de missiepost blijvend te garanderen. De doelstellingen zijn onderwijs, gezondheidszorg, evangelie, opvang van weeskinderen en landbouw/veeteelt voor en door lokale inwoners.

De pijlers binnen de missie die voor de nodige financiën moeten zorgen zijn de VTC met daarbij de timmerwerkplaats, het ziekenhuisje en de toekomstige showroom in Sumbawanga, waar de producten uit werkplaats verkocht gaan worden.

De VTC heeft eind vorig jaar eindelijk de gewenste VETA licentie gekregen. Hiermee kunnen studenten afstuderen met een landelijk diploma. De werkplaats die de vorig jaar door de drie Friezen is ingericht heeft daarbij enorm bijgedragen. Nu nog studenten voor het komende schooljaar….

Nou… daar zit hem nou de kruks. De overheid heeft vorig jaar in verband met de corona epidemie besloten om de opleidingen bij de landelijke VTC’s gratis te maken. Alleen de gecertificeerde VTC’s kwamen daarvoor in aanmerking. De VTC van Kilangala heeft dus de boot gemist en moet lijdzaam toezien dat potentiële studenten naar andere VTC’s gaan. Dit is een enorme strop voor ze. Vooral nu ze er qua school beter voor staan dan een jaar geleden.

Om ze dit jaar door te laten komen is een sponsoractie nodig. Voor €420 kan een 2-jarige studie voor een student worden gesponsord. En dat is inclusief kost en inwoning.  Om kiet te spelen heeft men zo’n 25 studenten nodig. Werk aan de winkel dus.

Aan omringende dorpshoofden wordt gevraagd welke studenten er voor een gesponsorde studie in aanmerking komen. De dorpshoofden weten welke ouders de studie wel of niet kunnen betalen. Zo krijgen armlastigen ook de kans op een betere toekomst.

Ik ben samen met Aron en het hoofd van de VTC bezig om te kijken hoe we een sponsor aan de betreffende student kunnen koppelen zodat de sponsor betrokken blijft bij de studievoortgang. En natuurlijk om een band op te bouwen.

De volgende pijler om missie-inkomen te genereren is het ziekenhuis. Volgens insiders is dit een goudmijn. Alleen vliegt het inkomende geld alle kanten op. Welke kanten is heel moeilijk te achterhalen. Dit is best wel een groot probleem. Met name omdat het om mensen gaat die hard nodig zijn in het ziekenhuis maar er de gewoonte van hebben gemaakt om naast hun karige salaris wat bij te verdienen. En het vervelende is dat men het als normaal is gaan beschouwen.

De cashflow van het ziekenhuis moet dus gereguleerd worden. En dat is een uitdaging die we moeten aangaan. Hoe?

Men is al bezig met een centraal loket waar alle betalingen worden geregistreerd. En er moeten ook camera’s komen die de zaak in de gaten gaan houden. De camera’s zullen er wel komen.

Het zal nog wel even duren voor de cashflow in de juiste zak beland. Positief is dat er bewustwording is. Het zit in de koppies. Nu nog de uitvoering. En daar kunnen wij niet Kilangalezen bij helpen. Niet door de vis te geven, maar een hengel om te vissen.

Even genoeg voor vandaag.

Morgen meer over Gjilke haar ondersteuning in het personeelsbeleid en strategische planning. En de derde pijler…de showroom in Sumbawanga.

Gjilke en Jan