We zijn in de Karpaten gearriveerd. En hoe!

O zi buna prieteni,

We zijn eindelijk in de Karpaten beland.

Het was me wel weer een zitrit. Slowakije verlaten, dwars door Hongarije en uiteindelijk beland in Baia-Sprie, Roemenië.

Weer heel veel gezien onderweg. De grensstreek in Slowakije kenmerkt zich door dubbele dorpsnamen. In het Slowaaks en Hongaars. Dat duidt er op dat er in dat deel van Slowakije veel Hongaren  wonen. Het wegdek is voor ons de graadmeter hoe het met de armoede is gesteld. In dit gedeelte van Slowakije zij de wegen slecht onderhouden. Dat zegt veel.

In Hongarije waren de gereden wegen nog slechter. We kregen er bijna klapperende nieren van. Eén keer werden we in het donker bijna gelanceerd toen we onverwachts over een gebochelde spoorwegovergang reden. Een tegenligger overkwam bijna het zelfde.

Onderweg natuurlijk ook op koffiejacht geweest. Dan sta je bij een tankstation voor zo’n koffieapparaat en wordt je in het Hongaars uitgenodigd om ergens op te drukken. Zeventig eurocent voor een bakkie. Maar welke. De eerste 70 cent gaat er in en we drukken op goed geluk op één van de knoppen. Hoera, het is koffie. Maar met suiker. En dat lust Wieke niet. Nog maar een keer proberen. Het resultaat was thee met suiker. Ook niet ideaal. We geven het op en Wieke drinkt toch maar de gesuikerde koffie op. De cafeïneshot is belangrijker.

Een honderd kilometer verderop bij McDonalds toch nog een goed bakkie gescoord.

Langs de weg zie je veel bomen met daarin van die nestachtige vergroeiingen. Dat wordt heksenbezem genoemd. Heel apart. Even Googelen en je bent helemaal op de hoogte.

De begraafplaatsen in Slowakije en Hongarije zijn bezaaid met bloemen. Dat heeft alles te maken met de viering van Allerheiligen. Die start op 1 november. En de mensen hier leggen dan bloemen op het graf.

Allerheiligen is een viering van alle christelijke heiligen, vooral degenen die zelf geen speciale feestdagen hebben. Veel rooms-katholieke, anglicaanse en protestantse kerken vieren deze dag.

Weer even terug naar de rit van vandaag. Aan het einde van een rit is het altijd spannend of je ook op de beoogde bestemming aankomt. We hebben al een negatieve ervaring.

Nou, deze keer was het weer raak. Niet dat we weer ergens verkeerd waren uitgekomen. Nee, dit keer werden we in de laatste kilometers overvallen door de mist. En dan zie je niet meer waar je moet zijn. Langzaam bergje op om de afslag maar niet te missen. De eerste afslag die Google aangaf werd genomen. Blijkt het de verkeerde Hotel te zijn. We moeten volgens de beheerder nog 2 km bergop, rechts aanhouden bij een wegsplitsing en dan afslaan.

We houden rechts aan. Dat gaat goed. Dan de afslag. Een groot bord met de naam van het Hotel doemt op….rechtsaf. En dat doen wij braaf. Het gaat stijl omhoog en Wieke en ik met de neuzen tegen het voorraam om te zien waar de weg loopt. We komen na vele krappe bochten uit bij een aantal huizen. Geen Hotel. Dan maar ergens aankloppen. We blijken iets te vroeg te zijn afgeslagen.

Weer terug naar beneden in de mist. Neuzen weer tegen het voorraam. Weer verder naar de volgende afslag. Yep daar was’tie. Weer stijl omhoog. Na een kilometer duikt opeens een open ruimte op in het bos. Er staan wat werktuigen en verderop een woonwerkplaats met licht. Een man springt van zijn bed af (konden we door het raam zien) als hij ons ziet aankomen.

Ik laat hem het adres zien van het hotel. De man spurt weer naar binnen en komt later terug met zijn leesbril.

Weer een stuk terug en dan links af. Dus weer een afslag gemist in de mist. Het begint te wennen met de neuzen tegen het voorraam. We vinden 500 meter terug eindelijk de afslag naar het Hotel.

Zo beleven we van alles. En eigenlijk vinden we dat best wel leuk.

Welterusten

Jan en Wieke