Transfăgărășan route 2.0

Buna seara prieteni

Zoals beloofd hebben we vandaag de Transfăgărășan route van de andere kant verkend. Het weer zat vandaag niet mee. Druilerig en net te weinig neerslag om de ruitenwissers geruisloos te laten werken. Tom hebben we maar thuisgelaten. De iphone dame van Google maps mag het dit keer proberen. Ze heeft de DN7C uiteindelijk voor ons gevonden.

De eerste 40 km van de route is vlak en gaat vooral door kleine aaneengesloten dorpjes. En dan ineens wordt de omgeving anders en voor je het weet zit je in een prachtige bergpas. Kronkelend omhoog tussen steile rotswanden. Boven in de bergheuvels flarden mist ronde de bronsgele loofbomen. Een mystieke wereld waar we met volle teugen van genieten.

We komen zo nu en dan een 4-sterren hotel tegen waar een aantal auto’s staan. De lichten branden. Een teken dat ze open zijn. We zijn toe aan het bekende bakkie en zien uit naar een wat minder sterren gelegenheid. En die komt er. Een ongelofelijk leuke boomhutachtige eettent op boomstampalen waar ze nog geen eten serveren maar wel een bakkie leut. Aangevuld met een warme home made brownie met ijs.

Omdat de open eetgelegenheid iets te koud is worden we uitgenodigd in hun blokhutachtige kantoortje dat ook dienst doet als keuken/balie/receptie. We raken aan de praat met de twee jonge eigenaren die in 2016 op het idee kwamen om een soort outback boomhutten park op te zetten met verbindende loopbruggen. Alles tussen de bomen op hoogte. Zes jaar later na veel papieren rompslomp hebben ze het idee gerealiseerd. Van ons krijgen ze 5 sterren. Wat een formule.

We gaan dieper de route in en stuiten zoals verwacht op de andere barrière. Tot zover en niet verder. Helaas is de beroemde vallei waar de weg wonderbaarlijk doorheen krult niet bereikbaar. De foto die jullie zien is dan ook van het internet. Heb je een idee wat we gemist hebben. De terugweg is weer indrukwekkend.

Weer “thuis” besluiten we buiten de deur te gaan eten. We vragen iPhone Siri om een restaurant in de buurt. Er plopt een Turks restaurant op, 2.4 kilometer verderop. We besluiten te gaan lopen. Met de IPhone in de hand de goede richting op. Na 45 minuten bereiken we de Turk. Het blijkt een afhaalrestaurant te zijn waar je ook kunt eten. We zitten als het ware in de keuken. Op de achtergrond een groot rooster waar de vleesgerechten worden gegaard. Links een oven waar het Turkse brood uitkomt en voor ons een tafel waar het klaargemaakte eten door een stevige dame wordt ingepakt. Trouwens de baas van het stel is ook fors.

Het bestellen gaat via een QR-code dat de menukaart op de iPhone zichtbaar maakt. Het wordt kip met rijst en rauwkost. De taalbarrière voorkomt helaas een goed gesprek maar de baas ziet wel dat we aan het genieten zijn. Trots komt hij nog met een toetje aan. Van de zaak. Geweldig. Hebben wij weer.

Morgen gaan we naar Drobeta-Turnu Severin, tegen de Servische grens aan. Eens kijken hoe het daar is.

Tot morgen.

Jan en Wieke