Trio Kruna

Добар дан пријатељи

Je leest het al. We zijn in Servië beland. De moederrepubliek van het voormalige Joegoslavië. Althans zo zien de meeste Serviërs het nog steeds.

De grensovergang is bij Prahovo. We steken de Donau over via een enorme stuwdam. Eerst de controle aan Roemeense kant. We staan met nog een auto voor ons te wachten op de douane. En wachten lang. Opeens is er beweging. Men heeft door dat er grensgevallen zijn die willen oversteken. Aan de andere kant van de stuwdam de Servische Douane. Weer niemand te zien die ons wil doorlaten. Dan maar het kantoortje in om ons te melden. De man achter een bureau schrikt en trommelt zijn grenswachters op. Even lijkt het er op dat we geen juiste papieren hebben. Maar nadat zij de grote baas hebben geraadpleegd mogen we verder. Servië is helemaal voor ons.

We zijn aangekomen bij Noa’s Pansion 88 in het plaatsje Vrnjačka Banja. Centraal Servië. Het is een Spa gebied. Veel geneeskrachtige bronnen. En bronwater waarvan je na veel drinken weer helemaal fris en fruitig wordt. Dat vertelt onze gastvrouw tenminste. We hebben al bronwater ingeslagen bij de Lidl, dus dat wordt hem niet. En voor badderen in een bron hebben we geen tijd.

Ons slaapplekje is wel heel apart. Daar kom je pas achter als je ter plekke bent. Bij aankomst blijkt onze gastvrouw niet aanwezig te zijn. We bellen maar even. Ze is aan het boodschappen doen. Maar we mogen alvast door naar kamer 2. Over een uurtje is ze er. Samen met haar dochter die even vanuit Belgrado bij Moeke op vakantie is.

We stappen wat onwennig het huis in en gaan de trap op naar kamer 2. De  airco staat aan en verwarmd deze keer de kamer. Vel rode dekbedovertrekken met motief. Tokkie gordijnen. En schildrijen aan de wanden. Onze alternatieve gastvrouw blijkt ook schilderes te zijn. En ze kan er wat van.

We kunnen dit allemaal vertellen omdat we beneden in haar kantoor-huiskamer-ontbijtruimte werden uitgenodigd voor een bakje koffie, een glas water en een Servisch likeurtje van wel 40%. En dan komt het gesprek vanzelf op gang. Wat een gezellig mens zeg. En als ze even geen goed Engels woord kan ophoesten (want ze rookt ook) wordt de dochter er bij gehaald. Wij weten nu meer van haar dat zijn van ons.

We vragen haar waar we het beste kunnen dineren. Typisch Servisch natuurlijk. Ze weet wel wat. Met wat kunst en vliegwerk en hulp van dochterlief krijgen we de juiste route op de iPhone. We worden naar restaurant Kruna geleid. Ongeveer 2 km lopen. De route loopt door het centrum van het stadje. Veel mensen op straat. Ook geregeld een hotel. En veel uitnodigende eetgelegenheden. Die slaan we natuurlijk over want we gaan naar Kruna. En daar hebben we geen spijt van.

Het is 8 uur ’s avonds en het is nog rustig in het restaurant. We krijgen een tafeltjes toegewezen dichtbij een luidruchtige grote familie. Zij zijn al een tijdje bezig en flink in de olie.

Na een tijdje verschijnt er een enorme kerel met een contrabas. Even later een gitarist en toen we even opkeken van ons bord stond er ook opeens een accordeonist bij. Het trio begint bij de familietafel te zingen. Waarom daar? Nou het hoofd van de familie heeft de mannen wat papiergeld toegespeeld. Tja, dan zijn ze niet meer bij die tafel weg te slaan.

Waar krijg je nou live Servische volksmuziek te horen bij een heerlijke Servische maaltijd. In Servië natuurlijk. We hebben enorm genoten. Van weer gratis muziek.

Morgen gaan we Bosnië in. Als het niet te ver is zal dat Mostar worden.

Tot morgen en slaap lekker.

Jan en Wieke